Τη θλίψη σου να κλέψω μ΄ένα βλέμμα
του πόνου σου να σπάσω τα φτερά
και της ζωής να κάψω το ανίερο ψέμα
στου ξέφρενου χορού μου τη φωτιά...
Και στο ποτάμι, λέω, αν μπορούσα
θα βούταγα με σώμα και ψυχή,
μήπως και βρω όσα στη ζωή μου λαχταρούσα
που μου στερήσαν κάποια “πρέπει”, κάποια “μη”.
Κι αν μαγικά στα χέρια μου κρατούσα
τη δύναμη να δίνω τη χαρά,
σ΄ όσους με πάθος στη ζωή μου αγαπούσα
απλόχερα θα μοίραζα ξανά.
Και αν γινόταν την ψυχή μου να σκορπίσω
σαν αστερόσκονη σε τόπους μακρινούς
δίχως αναίτια τη ζωή να χαλαλίσω,
ευθύς θα βάδιζα σε νέες ατραπούς...
Μα ποια φενάκη, ποια παραφροσύνη,
ποια τρέλα, τάχα, γήινη ή θεϊκή
δίκιο θα έδινε στου ονείρου μου τη δίνη
σαν από λήθαργο ξυπνούσα το πρωί;
(Συλλ.:Του Πάθους Φτερουγίσματα, Εκδόσεις IOLKOS)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου