Η ΜΕΛΩΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Αυτή η μελωδία η πανανθρώπινη
από τα σπλάχνα τής κόλασης φωτιά
μα και συνάμα χείμαρρος πραότητας
πόσο με συνεπαίρνει!


Δεινή απόλαυση του χρόνου,
μια συμφωνία των ψυχών
είναι το πάντρεμα των ήχων,
να αγνοώ όσα μετρούσα για ζωή μου από πριν.


Ω μουσική, εσύ είσαι
που ήρθες να με μεταμορφώσεις
και βρέφος πάλι να με πλάσεις,
όμως πιο γερασμένος δεν ένιωσα ποτέ.


Τι αρμονία κι ηδονή
όλες οι φράσεις λίγες νότες.
Βιολιά, κιθάρες, ουρανοί
δίνουν τα χέρια και τολμούν
χορδές να με τρυπούν σπαθιά
μα κλώνοι από δάφνες
με αγγίζουν ίσια στην καρδιά.
Πλήκτρα και δάκτυλα να νιώθουν ένα
όσο στο μυαλό μου οι τυμπανοκρουσίες
ακόμη μια επανάσταση αρχίζουν.