ΑΦΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

Πιαστήκαμε χέρι με χέρι
εμείς οι θηρευτές τού απόηχου αρχαίων διθυράμβων
κι εκεί πεσμένοι, αδαείς, μείναμε αιώνες
εκεί που έμαθε να παίζει και να ταξιδεύει
η μικρή ίριδα, όπως της έμαθαν οι απόλυτοι θεοί.

Μα τώρα που έβγαλαν το φωτοστέφανο
τα αστέρια τής μέρας,
γιατί μ' αυτό γεννηθήκαμε,
λύθηκαν τα χέρια τα δεμένα
και μας πνίγουν.

Η ίριδα δεν είναι μικρή πια,
το φεγγαρόφωτο της είναι ξένο
για να ταξιδέψει μαζί του.

Σε μια μοιραία σύνθεση
θα οδηγείται η ζωή μας, το ξέρω,
από τον πέπλο της νύχτας
που απλώθηκε χέρι με χέρι
χωρίς φωτοστέφανα.