ΜΠΟΡΩ

Είχα έναν κήπο τριαντάφυλλα
όμορφα κλαδεμένο,
τακτοποιημένο,
με συρματόπλεγμα χρυσό, γερά περιφραγμένο.

Κι ήρθες εσύ αναπάντεχα απ' τη χώρα του ποτέ
φέρνοντας άνοιξη και πρωινές δροσοσταλίδες,
όμορφα λόγια για χαμένους θησαυρούς
και ξεχασμένα αρώματα της παιδικής μας ηλικίας...
Χτύπησες βιαστικά την πόρτα μου γυρεύοντας το πάθος
κι έστρωσες ροδοπέταλα το δρόμο μου για το μοιραίο λάθος!

Και ξαφνικά τα κρίνα μου φαντάζουν δίχως χρώμα
χωρίς οσμή η πασχαλιά, το γιασεμί
κι η έννομη τάξη μου κλουβί
που με κρατάει ακόμα...

Μα, έτσι όπως όμορφα μπερδεύτηκε το είναι μας
μια αλήθεια στέκει εμπρός μου:
Έτσι απλά, γλυκά, νωχελικά
θα ταξιδεύεις μέσα μου
σε διαδρομή απόκρυφη, σπαρμένη αναμνήσεις.
Έτσι κι εγώ
αθόρυβα, κρυφά, διακριτικά
θα ταξιδεύω μέσα σου
μέχρι να μ' αγαπήσεις...