ΟΧΛΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟ

Ξύπνησα για να σε δω
μέσα στο πιο όμορφο όνειρό μου
πεντάρφανο αναφιλητό
εσύ, για όλα γιατρικό μου.

Νυχτερινά τα φώτα σου ημέρα.
Είσαι κραυγή τού ήμερου λαού,
των βασιλιάδων η τρανή φοβέρα
και παραμύθι τού μικρού παιδιού.

Κλείνω το στόμα και τα μάτια μου,
την επανάσταση εγώ θ' αρχίσω.
Μάνα νιώθω να χάνω τα κομμάτια μου
μα των κακούργων το χαμό θα συνεχίσω.

Μην είν' κακό που ξεσηκώθηκε ο όχλος,
μην κατακτήσουν την πρωτιά, τα μεγαλεία
κι αλλάξουν αίσθηση κι αντιστραφεί ο ρόλος;
Φοβάμαι μην είν' της καρδιάς μας χάρτινη η πανοπλία.

Δεν αναφέρομαι σε ουράνιο και θείο κάστρο
πρόκειται για του ανθρώπου τη φτωχή ελπίδα
και το ανέγγιχτο εκείνο άστρο
που όμοιό του ποτέ δεν ξαναείδα.

Απ' τα σπαθιά δεν θα ζητήσω ρώμη
και στους αιώνες δεν θα ξεψυχήσω.
Ζητώ των άσπιλων την αρετή και τόλμη
κι ας είναι τ' άλλα ιδανικά να καταλύσω.

Νίκη για πονεμένους κι άκληρους
είναι η κτήση τής ουσίας σου
μόνο τους ήχους, μην ξεχάσεις, για άλλους άκυρους
ως ιερά μηνύματα να στείλεις στην απελπισία σου.

Ζηλεύεις άρχοντα και τρέμεις
που την ματαποθεί ο όχλος.
Γιατί μικρέ και υποκριτή κόσμε δεν την έχεις;
ρωτά και αντιστρέφεται ο ρόλος.

Και πάλι το αίμα χύνεται ιερό
και αγώνες θέλει η ιστορία και θυσία.
Για όλα είναι το μυαλό μας ικανό
και θα' ναι αλήθεια αν αρχίσει η αμφιβολία:

Μήπως για τα ιδανικά και τις αξίες
λάθος ξεκίνημα και απαρχή εκάναμε;
Μην πρέπει όχι αλλού να γίνονται οι θυσίες
παρά μονάχα στην ψυχή που φτάναμε;