Ένα πρωινό όλα θα χαθούν.
Κι οι νύχτες οι ζεστές και ώριμες
κι οι απόκληρες στιγμές της ειρωνείας.
Όλα θα σβήσουν από εμπρός μου
καθώς δειλές πατημασιές του ανέμου
στην πιο ακριβή ακρογιαλιά.
Κι οι λατρευτές σπονδές συκοφαντίας
σαν μια σειρά πολύφωτοι πυρσοί
που' ναι το φως για το μακάβριο ετούτο τούνελ
θα θαμπώσουν.
Τώρα που ορφάνεψε η ψυχή μου
κάθομαι και συλλογιέμαι
πώς όλες οι αγάπες μου θα πικραθούν.
Πώς η βλάσφημή μου η προσδοκία
να ανακτήσω των ονείρων την θολή πηγή
γίνεται πέτρα τόσο δα μικρή
στου παπουτσιού μου τους φτωχούς αυλούς.
Ακόμη κι αυτή η ταπεινή
της κιθάρας μου η φωνή,
που' χε συνήθειο φρικτό να αποχαιρετά,
θα σωπάσει τόσο φυσικά
μέσα στο ίδια μου τα χέρια κάποιο πρωινό.
Ένα πρωινό όπου πολλά θα χαθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου