ΙΟΚΑΣΤΗ

Ω ενόρασή μου δυνατή, άφησέ με
αιώνια να κολυμπήσω
στα βαθυπράσινα νερά του στοχασμού.
Μη μου στερείς τούτη την τέρψη
τώρα που υψώνομαι από ένταση και ηδονή
είμαι η ύστατη αψίδα θριάμβου
πάνω από το πέλαγος της τρυφερότητας.
Σφίξε με στην αγκαλιά σου.

Παρθενική εσύ δέσμη φωτός
από έναν ήλιο που ξεφτίζει στο μεσοκαλόκαιρο
δίχως φωτιά
πιάσε το χέρι μου, λευτέρωσέ με
και ως φιμωμένη οχλαγωγία, μη με κάψεις
ας είναι η αλήθεια να αναδυθεί γυμνή
καθώς ένα βρέφος που ξαναγεννιέται.

Κι εσύ σατανικέ χρόνε,
σαρκαστικέ μου ορμηνευτή, ας τρέξεις τώρα
μπορείς να ξεχαστείς σ΄αυτή την αγκαλιά.
Έχω τον έλεγχο, είμαι ζεστή από τρυφερότητα
αγνή και έτοιμη για το βωμό αυτής της αλήθειας.
Γιατί θα πρέπει να φοβηθώ;
O θάνατος είναι το ίδιο μου το έργο.