ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΤΩΣΕΩΣ

Αν έτσι σας κοιτώ συντετριμμένος, συλλογιέμαι
μέσα στο πλαίσιο που χάραξε το περιθώριο.
Αγγίζω τα ένστικτά μου, δεν το αρνιέμαι
ότι ο κόσμος τής καρδιάς είν' καταγώγιο.


Πόσες απομυθοποιημένες συνειδήσεις δεν μεθύσαμε
μέσα στον τρόμο των αρχέγονων λογικών μας
και χόρτασε και αέναα να χορτάσει σπεύσαμε
το απόκληρο και ανήθικο εγώ μας;


Η της αρμόδιας θύελλας λατρεία
είναι ολοκληρωμένη τώρα.
Μην για την πτώση των πνευμάτων την αστεία
να ήλθε η αδούλευτη απ' όλους ώρα;


Κι αισθήματα ανασφάλειας μετρώ
σαν τα ξενόφερτα σινιάλα ανεμίζουν
μα όσες στιγμές μονάχος μου θα σας κοιτώ
θέλω να βλέπω μόνο ανθρώπους που δακρύζουν.