Ήμουν εγώ
που είχα κλώνους δάφνης για στόμα
και για καρδιά χρωματιστό πουλί,
μα το πουλί τρύγησε ξένους καρπούς,
σαν έφυγες και δε γύρισε.
Ήταν τα νιάτα μου βιβλίο
κι αχόρταγα το ξεφύλλισα τις νύχτες.
Ήσουν εσύ πεταλούδα τής νύχτας,
τόση δα μικρή ψυχή,
που μου τραγουδούσες γλυκά.
Μα όταν γινόσουν τη μέρα φως
σου έλειπε η λάμψη και
το φτερούγισμά σου ήταν άγνωστο
για των δικών μου αισθήσεων την τάξη.
Έτσι έμενε μόνο το τραγούδι.
Τώρα όμως με βυθίζουν οι αναμνήσεις
στον ουρανό των δικών σου,
ματωμένων, δειλινών.
Θα κρατήσω τη μουσική σιγά
για να μου τραγουδήσεις
γιατί είδα ένα όνειρο: πως θα γυρίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου