ΡΙΓΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΥ ΦΩΤΟΣ

Φτερούγισε ο άνεμος,
όπως στον πάγο χορευτής,
στο πρόσωπό μου
και άφησε αδρή αφή τα ίχνη του.

Φθινόπωρο.
Κιτρινισμένα φύλλα
οι χλωμές καρδιές.
Κάτι από φως μες στη νύχτα
άγγιξε ευγενικά
του βιολιού μου τις χορδές
και ξεφύλλισε τα παλιά, σκονισμένα βιβλία.

Ό,τι κι αν είμαι
είχα κι εγώ μια περηφάνια,
όμως δεν νοιάστηκα
όταν τα όμορφα χρόνια είδα
στους άσπρους βράχους να ριγούν
καθώς το κύμα.

Δεν είναι αληθινά ευγενικό
αυτό το άγγιγμα, το νοιώθω.
Έγινε γκρίζος ο ουρανός,
έγιναν κίτρινα τα φύλλα
και φταίω εγώ για τούτα τα χρώματα.
Φταίω που ήταν τρικυμία
κι ας γνώρισα γιορτή φωτός.
Δεν είναι Φθινόπωρο,
κιτρινισμένα ήταν τα φύλλα
κι έπεφταν από το ξεκίνημα
στη γη.