(Κέρκυρα 1988)
Σε φέρνω πάλι στη θύμησή μου
μ’ εκείνο το κολλητό φανελάκι
αυτό που φορούσες τα πρωινά
το περσινό μας καλοκαιράκι.
Και νιώθω τώρα την ύπαρξή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιό μου
και την ανάγκη να σου μιλήσω
κρυφή ελπίδα μες το μυαλό μου.
Και όταν έρχεται το βραδάκι
σε βλέπω μπρος μου, μια οπτασία.
Μέσα σ’ αυτόν τον άψυχο κόσμο
είσαι ένας τόνος,
χαρούμενος τόνος φαντασία.
Μα όπως όλα τα όνειρα φεύγεις
κι αφήνεις πίσω το είναι μου άδειο.
Να τι είσαι ένας άγγελος θλίψης
να σ’ αγγίξω ας είχα ψυχή και κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου