ΛΑΘΡΑΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Πετάω όταν λεύτερος τούτος ο κόσμος είναι
κι εσύ ουρανέ ελεύθερος για λίγο ακόμα μείνε.
Όλοι αυτοί ελεύθεροι κι αν τη σκλαβιά αγαπάνε
τα όνειρα να χάνουν είναι όταν μεθάνε
από μίσος.


Απομεσήμερο βουνά, πεδιάδες ορφανές από ήλιο
αδημονώ για ν' ανεβώ και να' βρω το βασίλειο
της καρδιάς.
Να περιμένω όμως δεν κρατώ, βουλιάζω
θα' μαι ότι απόμεινε άμα της ανθρωπιάς τη μάσκα βγάζω.


Οι ποιητές ψυχορραγούν κι εγώ πετώ.
Τώρα είμαι λεύτερος να ζω λαθραία, ν' αγαπώ
και να σκοτώνω θα μπορώ τώρα που εγώ πετάω.
Ποτέ δεν ήμουν δυνατός ότι κι αν θέλω να ζητάω.


Θέλω τους ήλιους να κρατώ, τ' αστέρια να διατάζω.
Είμαι θεός αχόρταγος και όλους τους προστάζω
γιατί του ανθρώπου η βούληση δεν έχει πια πατρίδα
μόνο για το παλάτι μου αξίζει ως παλλακίδα.


Μα τι κραυγάζω ο τρελός και δεν με σταματάνε;
Καλά που όλοι οι ελεύθεροι δεν ξέρουν να πετάνε.
Και στα παλάτια να βρεθώ, σε κάποιον δισταγμό μου,
θα τα γκρεμίσω μονομιάς κι ας χάσω τ' όνειρό μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου