ΕΙΡΗΝΗ

Από την έρημο ως τις πεδιάδες
όμορφη γη σε νίκησα
και της ειρήνης μας τις χάρες
να βρω στον κόσμο ζήτησα.

Όπου τη γύρεψα βρήκα θάνατο
πόλεις καμμένες και χωριά
κι έναν καημό αμάραντο
χωρίς ελπίδα στην καρδιά.

Μόνο πολέμων θύματα
θα θυμηθώ κι ακόμη αντίκρυσα,
μα ήχους λαμπρούς απ'άσπρα κύματα
ποτέ δεν είδα όπως τους ζήτησα.

Ήλιους να κλαίνε το χαμό
μανάδες να' ναι ξεκληρισμένες
βλέπω κι ακούω, τι φριχτό!
μα οι συνειδήσεις πεθαμένες.

Λόγια λιτά πάνω στα δάκρυα
στερνά αντίο που σπαράζουν,
βγάζω και σκίζω όσα ιμάτια
φθόνος και δόξα θα μου τάζουν.

Πώς να' σαι ειρήνη, πού να βρίσκεσαι
πού σε λατρεύουν τώρα δα;
Πότε θα μάθεις ότι όπου δίνεσαι
βαθιά ριζώνεις στην καρδιά;