Δεν θα σου πω, αγαπημένη ,
πως η γλυκιά σου έκφραση
με κυριεύει σαν σονέτο της θάλασσας.
Ούτε πως το φιλί σου
με χαϊδεύει καθώς πνοή αυγουστιάτικου αέρα.
Αλλά θα βάλω στο στόμα και στην καρδιά σου
τον πράσινο ουρανό των ματιών μου.
Θυμάσαι εκείνο το βλέμμα;
Ήθελες να μάθεις το μυστικό τής ζωής.
Να ανοίξω το λουλούδι τού φεγγαριού
και να σκορπίσω το μελένιο του άρωμα
σαν ανταύγεια στο στήθος σου.
Θυμάσαι εκείνη τη θερμή νύχτα;
Νύχτα που δε μένει ποτέ στο νου
μα κατεβαίνει στην καρδιά
πότε σαν ένα τραγούδι
και πότε σαν μια δέσμη φωτός.
Θυμάσαι εκείνο το βλέμμα;
Μην το αφήσεις ποτέ γυμνό.
Απ’ τα μυστικά ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου