Δεν τα πιστεύω τα τραγούδια τα παλιά
που ψιθυρίζουν τη νύχτα στα κοχύλια
σαν μου ματώνουν τα χείλια
σε πάμφωτη ακρογιαλιά.
Είναι η ψυχή μου λαβωμένο περιστέρι
μα της γοργόνας δεν θα δω τα δακρυσμένα μάτια
έχουν θαφτεί οι αισθήσεις μου σε δολερά παλάτια
και δεν προσμένουν πια το ύστατο αστέρι.
Κι όταν το φως της λευτεριάς, του φεγγαριού
ο δρόμος γίνει φως μου
εσύ τραγούδι πάλι δωσ΄μου
τη θλίψη τού περιστεριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου