ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Την αλλαγή έχω στο νου μου, μολονότι άργησα τόσο. Σκέφτομαι να αλλάξω το απέραντο γαλάζιο τού ουρανού. Τα αστέρια να ανατέλλουν από τη γη, μέρα-νύχτα και δισεκατομμύρια κλωστές να τα εξαρτούν από τα χέρια τού κόσμου. Τον χειμώνα θα ήθελα η παγωνιά να έσβηνε στον ήλιο χωρίς νύχτες.
Αν μπορούσα θα γκρέμιζα τα σπίτια κι όλοι να ζούσαμε σε τρένα τα οποία θα ταξίδευαν μόνο το χρόνο που θα αγαπούσαμε. Όποιος δεν αγαπούσε δεν θα ένιωθε το ταξίδι. Κι όποιος δεν αγαπούσε, θέλω να πιστεύω, απλώς δεν θα μπορούσε να αγαπήσει. Και το γαλάζιο θα έμενε στον ουρανό μόνο αν ξεμάθαιναν να αγαπούν κι οι άλλοι.
Περίμενα στο νου μου να γίνουν κι άλλες αλλαγές και μεταμορφώσεις, όμως δεν με ζέσταναν, τώρα στην παγωνιά, τα χέρια κι οι αγκαλιές που ταξίδεψαν μαζί μου- και το ορκίζομαι ήταν άπειρες- ενώ το αστέρι μου έφυγε, δηλαδή η αόρατη κλωστή του απομακρύνεται επικίνδυνα. Από τη στιγμή αυτή έπαψα και να σκέφτομαι. Μόνο στέκομαι. Το γαλάζιο του ουρανού δεν φαίνεται να φεύγει απ'τον ορίζοντα. Να μπορούσα να σταματήσω τώρα το τρένο δεν γίνεται γιατί έχω αργήσει τόσο!